دیدین وقتی آدم یه چیزی رو می‌شنوه یا می‌خونه غرق‌ِش می‌شه؛ سعدی با من این کار و کرد و منم نشستم داستانی براش نوشتم.
مجنون ز جام طلعت لیلی چو مست شد
فارغ ز مادر و پدر و سیم و زر فتاد
داستان کوتاه وطن رو شما عزیزان میتونین از اینجا دریافت کنید.
10دقیقه 10مگابایت
روز اول
آسمان را نشانم دادند و گفتند رنگ گیسوان اوست ...
روز دوم
خورشید را نشانم دادند ، گفتند درخشان است ...
روز سوم
صیحه های رعد را گفتند بشنو ، صدای اوست ...
روز چهارم
گفتند سر به زیر افکن و زمین را لمس کن ، جسم اوست ...
روز پنجم
برای پیدا کردن دانه های گندم گذشت ... گذشت ... تا
روز ششم
نگاهم ، به نگاهت افتاد...
باز ایستاد
آسمان ، خورشید ، رعد
همه باز ایستادند و دیگر چیزی جز نگاهت به کالبدم جان نمیداد ...
روز هفتم
دیگر من ــی وجود نداشت ...
هرچه از عشق بگوییم کم است و
هر چه از عشق بشنویم کمتر ...
--------------------------------------------
بیگانه ی ِ عشقیم ، زِ شغلِ هوسی چند
آبِ رخ عنقایی ما را ، مگسی برد
حضرت بیدل علیه الرحمة
دوست دارم چشمم را
از تمام رنگ و لعاب های این شهر ببندم
و به روی کویر یکرنگی باز کنم ...
شاید اینطور کفشدوزک ها
چشم طمع از پاپوش پاره ی من بردارند ...
همان شن های صحرا خوب است
اگر پایم را بسوزاند هم خوب است ...
لا اقل اینطور مطمئنم که
چیزی از من کم نمیشود ...
میخواهم در کنار آفتاب
در خنکای سایه ی بوته ای بنشینم
که از آن آتش می بارد ...
و پی در پی به دنبال سرابی باشم
از جنس شراب
نه در قعر زمین
در بالای سر
از آنجائی که نور میتراود مهتاب...
و به آن شاخه گل نیلوفر
که ننشسته ست اشک بر روی گلش
در کنار آفتاب ...
در کنار سایه های بادام
در تمام ساعات
بخوانیم با هم
من عاشق برگ گل نیلوفری ام
که با من خندید
و با آن رخ پنهان
که به زیر افتاد آب
و به گل بنشست دل
که با خود گفتا
کاش بماندی در شهر
و در ساحت شب میدیدی
رخ ماهش در آب
میان ریسه بندی های شهر
و میان تمام خرده فروشی های آن
میترواد مهتاب
در بالای سر
نه در قعر زمین
تو به دریاها ، اقیانوسها
چشم بدوز
نه در قعر زمین ، در بالای سر
از آنجائی که نور میتراود مهتاب ...
دیگر اینهمه تگرگ برای چه
تو
با آن
دو قطره اشکی که
هنگام رفتن
ریختی
مرا
در هم شکستی ...
